اعطای جایزه صلح نوبل به یک ایرانی خوب است اما رفیق دزد و شریک قافله بودن زشت است

به گزارش سرویس اجتماعی پایگاه خبری منبع خبر، فلسفه وجودی نوبل در واقع به عملکرد نکوهیده و جنگ طلبانه امپریالیسم باز می گردد. بطوریکه مخترع دینامیت برای کاهش عذاب وجدان ناشی از کشتار انسان های بی گناه به وسیله اختراعش برای دانشمندان پیرو صلح اقدام به دادن این جایزه نمود. ولی متاسفانه این روزها جایزه صلح نوبل بیشتر به مسببین وضعیت موجود کشتار در جهان اعطا می گردد و نامهایی در این بین مشاهده می شوند که عملکردشان با کشتار مردم بیگناه عجین شده است و جالب تر اینکه نام برخی روسای جمهور آمریکا و … هم در میان برندگان وجود دارد.

آخر سیاسی شدن جایزه نوبل به چه قیمتی مورد قبول افکار عمومی دنیا قرار گرفته است. چرا در این خصوص افکار عمومی دنیا احساس مسئولیت نمی کند. پرواضح است، خانم نرگس محمدی در راستای افکار و اعمالش و نتایج حاصل آنها در زندان بسر می برد و سیاست های داخلی یک کشور منتج به این حکم برای وی گردیده است. اما نکته بارز و حائز اهمیت در این موضوع نحوه استفاده ابزاری از نامهای مخالفین حکومت ها در تریبون های خارجی است. اگر خود خانم محمدی کمی به نتایج اعمال و سیاست های کشورهای اعطاء کننده جایزه صلح نوبل دقت کند قطعاً با آثار مخرب تصمیم گیرندگان این نهاد مواجه خواهد شد که از این جایزه به نفع سیاست های خود در کشورهای دیگر و فشار بر حکومت ها و مردم بهره برداری ناعادلانه می نمایند.

نکته حائز اهمیت این است که، ماهاتما گاندی با وجود این‌که پنج بار برای دریافت این جایزه نامزدشد، هیچگاه آن را دریافت نکرد! پس از ترور او؛ کمیتهٔ نوبل در نظر داشت که جایزهٔ صلح نوبل سال ۱۹۴۸ را پس از مرگش به او اهدا کند، اما در ادامه تغییر نظر داد و با توضیح نبود هیچ فرد زندهٔ شایسته‌ای برای دریافت این جایزه، از دادنش در آن سال اجتناب کرد.

این نهاد اگر فرصت می کرد به ناخدای ناو وینسنت هم جایزه می‌داد که جان ۲۹۰ نفر انسان بی گناه را با شلیک به هواپیمای مسافربری ایرباس گرفت. ولی استفاده ابزاری از امثال خانم نرگس محمدی بیش از همه بی احترامی به خود ایشان است. اما پروپاگاندای رسانه ای در جهان این صداها را نمی‌شنود.