معادله چند مجهولی دولت سیزدهم تورم و سفره های مردم

یادداشتی از عبدالرسول جوادی بالاجاده

به گزارش سرویس اقتصادی پایگاه خبری منبع خبر، دولت سیزدهم با شعار تغییر در اقتصاد و باز کردن سفره های مردم و کارهای بر زمین مانده دولت‌های پیشین اعتماد مردم را جلب کرد و تشکیل دولت داد.

در این مسیر پر تلاطم اقتصادی در بخش اقتصاد معیشتی موفق به برنامه ریزی مناسبی نشده است تا آنجائیکه رهبری فرزانه انقلاب اسلامی هم بارها توجه به اقتصاد و معیشت مردم ،مهار تورم و رشد تولید را یادآور و متذکر شده است.

برنامه های اقتصادی دولت سیزدهم با همه شعارهای رنگی اقتصاد دانان راه به جایی نبرد و منحنی نموداری اقتصاد خانواده ها همچنان انحرافی بسیار دارد.

مهمترین انحراف آن کوچک شدن ۳/۲ درصدی سفره های حقوق بگیران و بازنشستگان می باشد.

در سال ۱۳۹۹ نرخ تورم ۴۹ درصد و افزایش حقوق کارکنان و بازنشستگان ۱۵ درصد ،در سال ۱۴۰۰ نرخ تورم ۴۰ درصد و افزایش حقوق ۲۰ درصدی و در سال ۱۴۰۱نرخ تورم ۳۹ درصد و افزایش حقوق ۱۰ درصدی و همچنان در سال ۱۴۰۲ ،آیا برنامه ریزان اقتصادی فکر کردند تا به کی کارکنان و بازنشستگان فاصله نرخ تورم و دریافتی ها را بگذراند؟

آیا این فرآیند فاصله نرخ تورم و دریافتی موجب کوچک شدن سفره خانوارها نمی‌شود ؟

آیا این فاصله موجب افزایش آسیب های اجتماعی در خانواده ها چون عدم رغبت جوانان به ازدواج و فرزند آوری که مهمترین برنامه جوان سازی و….نمیشود؟

آیا عدم موفقیت دولت سیزدهم در مهار تورم موجب گران شدن زندگی اقشار آسیب پذیر جامعه و فاصله بسیار با استانداردهای بین المللی چون مصرف گوشت و پروتئین و لبنیات و….شده است؟

و این فاصله آنقدر زیاد شد که تهیه گوشت و مرغ و ماهی و برنج آرزوی خانواده ها شده است.

در سال ۱۴۰۲ برنامه ریزان باز زور بازوی دولت را نشان همین اقشار آسیب پذیر جامعه کارکنان و بازنشستگان کردند و با افزایش مالیات بنای بر تحمیل فشار بیش از این را دارند.

ظاهرا برنامه اقتصادی دولت روغن کشی از مردم کشور است.

رییس جمهور محترم
وزرای اقتصادی و رفاه اجتماعی
و دهها دستگاه و متولی بر اقتصاد خانواده ها که کارشان شده فقط فشار بر خانواده های آسیب پذیر و عدالت اجتماعی را با برنامه ریزیهای اقتصادی فاصله دار و جامعه را طبقاتی کردند و آنرا عامل زنده ماندن سیاسی دولت می دانند.

لطفا روزهایی هم خود را جای مردم و اقشار آسیب پذیر جامعه قرار دهید و ببینید شرم پدر برای فرزندان جهت تهیه حداقلی های زندگی چون خوراک و پوشاک و … یعنی چه؟

اونوقت دنبال علت‌ها و چرایی های عدم رغبت جوانان به تشکیل زندگی و فرزند آوری باشید؟

آنجائیکه بانک‌ها خط و سیاست دولت را نمی‌پذیرند و میدان دار اقتصاد کشور برای برداشت از جیب مردم هستند و سودهای بانکی بالای ۲۰ درصد و ضمانت‌هاو دهها بهانه دیگر برای وام ندادن را در مقابل شعارهای بی عمل دولتمندان هم باشید،شاید روزی و روزگاری شماها هم به جرگه همین اقشار آسیب پذیر در آیید که البته محال است.